ENGINEERINGNET.BE - Maar voordat we zover zijn, zijn er een aantal factoren waar we rekening mee moeten houden en vragen die productiebedrijven zichzelf moeten stellen.
Een van deze vragen is: hoe zorg ik ervoor dat ik alle informatie heb om betere beslissingen te nemen en zo mijn bedrijf vooruit te helpen en te voldoen aan de eisen van consumenten en de maatschappij?
De sleutel tot duurzame transformatie
Duurzaamheid is om vele redenen een enorme drijfveer voor transformatie. Één van de belangrijkste is de doelstellingen van de EU op het gebied van klimaatneutraliteit. Om de doelen van het Klimaatakkoord van Parijs te halen zijn in Europees verband afspraken gemaakt.
De EU-lidstaten hebben met elkaar afgesproken dat de EU in 2030 minimaal 55% minder broeikasgassen moet uitstoten. In 2050 wil de Europese Unie klimaatneutraal zijn, wat betekent dat er dan netto geen broeikasgassen meer worden uitgestoten. In 2021 stootte de Nederlandse industrie nog 32% van de totale hoeveelheid broeikasgassen uit, terwijl dat in België zelfs 48% was.
Verschillende bedrijven zijn al begonnen met het invoeren van aanpassingen om aan toekomstige emissie-eisen te voldoen, waaronder het Green House Gas Protocol (GHG). Volgens het GHG-protocol is het verplicht om emissies te rapporteren die tot scope 1 en 2 behoren, d.w.z. directe emissies waar het bedrijf of de organisatie zelf verantwoordelijk voor is en invloed op kan uitoefenen, en indirecte emissies in de vorm van ingekochte energie.
Dit is positief, maar een groot probleem is dat het grootste deel van de gerapporteerde emissies meestal maar een klein deel van de totale emissies uitmaakt. De overgrote meerderheid zijn indirecte emissies die buiten de grenzen van het bedrijf plaatsvinden, scope 3. Op dit moment is het in kaart brengen daarvan voor bedrijven nog optioneel.
Voorbeelden die van invloed kunnen zijn op emissies die tot scope 3 behoren zijn CO2-emissies van het eindproduct, de mate van recycling van materialen, de onderhoudsbehoefte van het product en transport- en logistieke kosten die samenhangen met levering, service en onderhoud.
De reden waarom er momenteel geen verplichting is om deze emissies te rapporteren, is dat het moeilijker is en vaak meer werk vraagt voor de organisatie in kwestie, niet in de laatste plaats op het gebied van gegevensverzameling en -beheer. En gegevens zijn hier de sleutel.
Tegengaan van ‘informatie-eilandjes’
Product Lifecycle Management (PLM) is de afgelopen jaren veranderd, van een soort opslagplaats voor CAD-bestanden naar een systeem dat steeds meer wordt gebruikt voor zijn primaire doel: het beheren van de hele levenscyclus van een product, van idee tot eindproduct.
Maar hoewel er veel ontwikkelingen waren en vooruitgang is geboekt, is PLM vaak nog steeds een hulpmiddel dat voornamelijk wordt gebruikt binnen de R&D-afdeling van het bedrijf. De informatie en gegevens die worden gegenereerd blijven daar en komen niet naar buiten.
Computersystemen hebben tegenwoordig over het algemeen veel nuttige gegevens en informatie over de producten die worden geproduceerd. Het probleem is dat gegevens vaak verdeeld zijn over verschillende ‘informatie-eilandjes’ en niet gedeeld worden tussen de verschillende afdelingen van het bedrijf.
Dit maakt het erg moeilijk om beslissingen te nemen over eventuele veranderingen en verbeteringen die moeten worden aangebracht. Als R&D bijvoorbeeld geen feedback krijgt van productie of de serviceafdeling, weten ze niet hoe het product door de markt wordt ontvangen en hoe het kan worden verbeterd.
Het gebrek aan communicatie en synchronisatie tussen verschillende afdelingen is iets dat om vele redenen moet worden aangepakt - niet in de laatste plaats om de uitstoot te verminderen en het bedrijf in kwestie duurzamer te maken.
Een volledig begrip en een compleet overzicht van de hele productiecyclus - van ontwerp tot eindproduct - is noodzakelijk om de duurzaamheidsuitdagingen waar de industrie voor staat aan te pakken. Als je niet over alle informatie beschikt, kun je geen duurzame beslissingen nemen.
In de farmaceutische industrie bestaat er al heel lang behoefte aan een volledig overzicht van de hele productiecyclus, voornamelijk om gezondheidsredenen. Maar dit komt nu ook op de maakindustrie af in de vorm van nieuwe regels en normen. Een voorbeeld hiervan is het productpaspoort, dat de Europese Commissie in het voorjaar van 2022 als voorstel presenteerde.
Het is een stap in de goede richting, en samen met data een belangrijk instrument voor een circulaire economie. Niet in de laatste plaats omdat het de mogelijkheid geeft om de duurzaamheid van producten te managen en met behulp van gestandaardiseerde data zichtbaar te maken dat alle partijen in de keten aan de eisen voldoen.
Een revolutie die nieuwe manieren van denken en werken vereist
Betrouwbare en gevalideerde gegevens bieden ook voordelen, zoals het helpen beschermen van producten en consumenten, omdat productgegevens hen in staat stellen duurzame keuzes te maken. Open duurzaamheidsgegevens zorgen ook voor een grotere internationale zichtbaarheid van het merk bij consumenten, wat weer bijdraagt aan een groter vertrouwen in het bedrijf.
Vertrouwen op de manier waarop dingen altijd zijn gedaan en alleen je eigen deel kennen is niet langer genoeg. We staan voor een revolutie die een nieuwe manier van denken en werken vereist. Dit vraagt op zijn beurt een beter begrip van de producten die worden gefabriceerd, om ze te kunnen ontwikkelen op een manier die voldoet aan de eisen van de maatschappij en de consument.
