ENGINEERINGNET.BE - Meer dan 100 jaar geleden lanceerde de Duitse wetenschapper Alfred Wegener zijn controversiële theorie over de drift van de continenten.
Hij groepeerde Europa en Noord-Amerika tot ‘Laurazië’ en Afrika en Zuid-Amerika tot ‘Gondwana’. Wegener probeerde zijn theorie met geologische gegevens te onderbouwen.
Hij veronderstelde dat de gesteenten in de aardkorst konden vervormen, maar begin twintigste eeuw had hij nog geen weet van de atomaire mechanismen die aan de basis liggen van vervormingen van materialen.
Wegeners theorie botste op heel wat weerstand van collega’s. Het was pas in de jaren zeventig dat nieuw onderzoek Wegeners uitspraken kon staven. Maar wat er precies gebeurde met het ‘korstmateriaal’, was nog niet helemaal duidelijk.
“De mineralen waaruit de mantel van onze aarde is opgebouwd, zijn kristallijne materialen”, zegt prof. Nick Schryvers, verbonden aan het Departement Fysica van UAntwerpen.
“Door de beweging van fouten in het kristalrooster kunnen deze materialen vervormen: dat zijn de zogeheten dislocaties. In harde materialen, zoals in het mineraal olivijn, kunnen dislocaties alleen bij extreem hoge temperaturen en spanningen worden opgewekt, waardoor ze tot dusver niet rechtstreeks konden geobserveerd worden.”
Samen met collega Hosni Idrissi en wetenschappers van de universiteiten van Lille (FR) en Bayreuth (DL) kon Schryvers voor de allereerste keer die bewegingen observeren. De onderzoekers maakten daarvoor gebruik van nanoscopische stalen, die onderzocht werden in een hoogtechnologische elektronenmicroscoop.
Schryvers: “Voor de allereerste keer lukte het ons om de bewegende kristalfouten die aan de basis van de continentale drift liggen, te observeren.”
